Ha današnji dan pre 88 godina rođen je u Nišu, između dva svetska rata, jedan od najdarovitijih jugoslovenskih pesnika Branko Miljković (29. januar 1934. – 12. februar 1961. godine). Njegova poezija, inspirisana francuskim simbolistima, za života ga je postavila na pijedestal „Princ pesnika“, kako ga pamte generacije.
Posle „niških godina“ tokom kojih je završio osnovnu školu i čuvenu Prvu nišku gimnaziju, dolaze plodonosne stvaralačke godine u Beogradu, tačnije na Voždovcu, u porodičnoj kući Miljkovića u ulici Đorđa Kratovca 52. U svom kratkom životu napisao je sve što je bitno za njegovu poeziju u svojoj sobi, koja postoji i danas, u pitomom kraju našeg Voždovca.
Selidbom u prestonicu i studijama filozofije na Filozofskom fakultetu, dolazi do prelomnog iskoraka u njegovoj poeziji koja nije prošla nezapaženo u književnoj javnosti. Prodor u beogradski pesnički krug započeo je sa osamnaest godina, kada mu list „Zapisi“ objavljuje prvu pesmu. To su godine kada je partijska knjižica Komunističke partije bila ulaznica za izdavače i promociju čak i pesnika. Kulturna javnost ga je ignorisala, a javni proboj duguje pesniku Oskaru Daviču koji ga na velika vrata uvodi u pesnički svet Jugoslavije.
Inspiraciju je nalazio u simbolima vatre, sumnje, ljubavi i filozofske zapitanosti nad smislom života i smrti. U malenoj sobici, koja je imala poseban ulaz, pisao je prve zbirke „Uzalud je budim“, „Vatra i ništa“, „Poreklo nade“, „Krv koja svetli“. Prevodio je stranu poeziju sa ruskog i francuskog jezika, objavljivao je eseje i kritiku.
U dvorištu skromne kuće na Voždovcu, pod senom drveća, Branko Miljković i pesnici poznati kao neosimbolisti – Milovan Danojlić, Miodrag Pavlović, Velimir Lukić, Vasko Popa i drugi okupljali su se, čitali svoju poeziju i na svoj način menjali stvarnost.
Umro je pod nerazjašnjenim okolnostima u Zagrebu.
beogradski.rs
